اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) یک وضعیت سلامت روان است که می‌تواند باعث سطوح غیرعادی بیش فعالی و رفتارهای تکانشی شود. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است در تمرکز حواس خود بر روی یک کار واحد یا بی‌حرکت نشستن برای مدت طولانی مشکل داشته باشند. بسیاری از افراد بی‌توجهی و تغییرات در سطح انرژی را تجربه می‌کنند. برای یک فرد مبتلا به این اختلال در مقایسه با افرادی که این بیماری را ندارند بیشتر و به میزان بیشتری اتفاق میافتد. این امر می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر تحصیل، کار، روابط و زندگی خانگی آنها داشته باشد. هم بزرگسالان و هم کودکان می‌توانند این اختلال را داشته باشند.
ADHD
علائم ADHD
طیف وسیعی از رفتارها با این اختلال مرتبط است. برخی از موارد رایج تر عبارتند از: در تمرکز روی کارها مشکل دارند، فراموشی در انجام کارها، به راحتی پرت شدن، داشتن مشکل در نشستن و قطع حرف افراد در حین صحبت کردن علائم و نشانه‌ها می‌توانند مختص جنبه‌های مختلف این اختلال مانند بیش فعالی، تکانشگری یا مشکل در تمرکز باشند. فردی که بیش فعالی و تکانشگری را تجربه می‌کند ممکن است:
آرام نشستن یا نشستن در کلاس برایشان مشکل است، در بازی کردن یا انجام کارهای بی سر و صدا مشکل دارند، بیش از حد صحبت کنید، برایشان سخت است که نوبتشان صبر کنند، وقتی دیگران در حال صحبت کردن، بازی کردن یا انجام کاری هستند، آن را قطع می‌کنند.
کسی که در تمرکز مشکل دارد ممکن است:
اشتباهات مکرر یا از دست دادن جزئیات در هنگام مطالعه یا کار، حفظ تمرکز هنگام گوش دادن، خواندن یا برگزاری مکالمه برایشان سخت است، در سازماندهی کارهای روزانه خود مشکل دارند و مکررا اقلام را از دست می‌دهند و به راحتی با چیزهای کوچکی که در اطرافشان اتفاق میافتد حواسشان پرت می‌شود. اگر شما یا فرزندتان این اختلال را دارید، ممکن است برخی یا همه این علائم را داشته باشید. علائمی‌که دارید به نوع ADHD شما بستگی دارد.
ناکارآمدی اجرایی چیست؟
اختلال عملکرد یکی از علائم شایع ADHD است و به مشکلات در عملکردهای شناختی، مانند توجه، جذب یا به خاطر سپردن اطلاعات جدید، نادیده گرفتن عوامل حواس‌پرتی، و تنظیم احساسات و رفتارها اشاره دارد.
انواع ADHD
برای سازگاری بیشتر تشخیص ADHD، APA این بیماری را به سه دسته یا نوع دسته بندی کرده است. این تیپ‌ها عمدتاً بی‌توجه، عمدتاً بیش فعالی-تکانشی و ترکیبی از هر دو هستند.
عمدتاً بی توجه است. همانطور که از نام آن پیداست، افراد مبتلا به این نوع اختلال در تمرکز، انجام کارها و پیروی از دستورالعمل‌ها با مشکل شدید مواجه هستند. کارشناسان همچنین فکر می‌کنند که بسیاری از کودکان مبتلا به نوع بی‌توجهی ADHD ممکن است تشخیص مناسبی دریافت نکنند، زیرا تمایلی به ایجاد اختلال در کلاس ندارند. منبع معتبر تحقیقاتی نشان می‌دهد که این در بین دختران مبتلا به این اختلال شایع‌تر است.
نوع غالباً بیش فعال- تکانشی
افراد مبتلا به این نوع ADHD در درجه اول رفتار بیش فعال و تکانشی از خود نشان می‌دهند. این می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
بی قراری، قطع حرف افراد در حین صحبت کردن، نمی‌توانند منتظر نوبت خود باشند. اگرچه بی توجهی در مورد این نوع ADHD کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، اما افراد مبتلا به ADHD عمدتاً بیش فعال- تکانشی ممکن است هنوز تمرکز بر روی وظایف را دشوار بدانند.
نوع ترکیبی بیش فعال- تکانشی و بی توجه
این شایع ترین نوع ADHD است. افراد مبتلا به این نوع ترکیبی از ADHD علائم بی‌توجهی و بیش فعالی را نشان می‌دهند. اینها شامل ناتوانی در توجه، تمایل به تکانشگری و سطوح بالاتر از حد متوسط فعالیت و انرژی است. نوع ADHD شما یا فرزندتان روش درمان را تعیین می‌کند. نوع ADHD شما می‌تواند در طول زمان تغییر کند، بنابراین درمان شما نیز ممکن است تغییر کند. در مورد سه نوع ADHD بیشتر بدانید.
چه چیزی باعث ADHD می‌شود؟
علیرغم اینکه این اختلال چقدر رایج است، پزشکان و محققان هنوز مطمئن نیستند که چه چیزی باعث این بیماری می‌شود. اعتقاد بر این است که منشاء عصبی دارد. ژنتیک نیز ممکن است نقش داشته باشد. منبع معتبر تحقیقات نشان می‌دهد که کاهش دوپامین یک عامل در ADHD است. دوپامین یک ماده شیمیایی در مغز است که به انتقال سیگنال‌ها از یک عصب به عصب دیگر کمک می‌کند. در تحریک واکنش‌ها و حرکات عاطفی نقش دارد. تحقیقات دیگر حاکی از تفاوت ساختاری در مغز است. یافته‌ها نشان می‌دهد که افراد مبتلا به این اختلال حجم ماده خاکستری کمتری دارند. ماده خاکستری شامل نواحی مغز است که به موارد زیر کمک می‌کند: سخن، گفتار، خود کنترلی، تصمیم گیری و کنترل عضلات
تشخیص و آزمایش ADHD
هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند تشخیص دهد شما یا فرزندتان ADHD دارید یا خیر. مطالعه‌ای در سال 2017 بر مزایای یک آزمایش جدید برای تشخیص این اختلال در بزرگسالان تاکید کرد، اما بسیاری از پزشکان معتقدند تشخیص ADHD را نمی‌توان بر اساس یک آزمایش انجام داد. برای تشخیص، پزشک علائمی را که شما یا فرزندتان در 6 ماه گذشته داشته‌اید ارزیابی می‌کند.
پزشک شما احتمالاً اطلاعاتی را از معلمان یا اعضای خانواده جمع‌آوری می‌کند و ممکن است از چک لیست‌ها و مقیاس‌های رتبه بندی برای بررسی علائم استفاده کند. آنها همچنین یک معاینه فیزیکی برای بررسی سایر مشکلات سلامتی انجام می‌دهند.
درمان ADHD
درمان این اختلال معمولاً شامل درمان‌های رفتاری، دارو یا هر دو است. انواع درمان شامل روان درمانی یا گفتار درمانی است. با گفتار درمانی، شما یا فرزندتان در مورد اینکه چگونه این اختلال بر زندگی شما تأثیر می‌گذارد و راه‌هایی برای کمک به مدیریت آن صحبت می‌کنید. نوع دیگر درمان، رفتار درمانی است. این درمان می‌تواند به شما یا فرزندتان کمک کند تا نحوه نظارت و مدیریت رفتار خود را بیاموزید.
هنگامی‌که با این اختلال زندگی می‌کنید، دارو نیز می‌تواند بسیار مفید باشد. داروهای ADHD به گونه‌ای طراحی شده اند که بر مواد شیمیایی مغز تأثیر بگذارند، به گونه‌ای که شما را قادر می‌سازد تکانه‌ها و اعمال خود را بهتر مدیریت کنید.
داروی ADHD
دو نوع اصلی از داروهای مورد استفاده برای درمان ADHD محرک و غیرمحرک هستند. محرک‌های سیستم عصبی مرکزی (CNS) رایج‌ترین داروهای ADHD هستند. این داروها با افزایش مقدار مواد شیمیایی مغز دوپامین و نوراپی نفرین عمل می‌کنند. نمونه‌هایی از این داروها عبارتند از متیل فنیدات (ریتالین) و محرک‌های مبتنی بر آمفتامین (آدرال).
اگر محرک‌ها به خوبی کار نکنند یا عوارض جانبی دردسرساز برای شما یا فرزندتان ایجاد کنند، پزشک ممکن است یک داروی غیرمحرک را پیشنهاد کند. برخی از داروهای غیر محرک با افزایش سطح نوراپی نفرین در مغز عمل می‌کنند. این داروها شامل اتوموکستین (Strattera) و برخی داروهای ضد افسردگی مانند بوپروپیون (ولبوترین) هستند.
درمان‌های طبیعی برای ADHD
علاوه بر – یا به جای – دارو، چندین راه حل برای کمک به بهبود علائم ADHD پیشنهاد شده است. برای شروع، ایجاد تغییرات در شیوه زندگی ممکن است به شما یا فرزندتان در مدیریت علائم ADHD کمک کند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) منبع مورد اعتماد موارد زیر را توصیه می‌کند:
خوردن یک رژیم غذایی مغذی و متعادل، حداقل 60 دقیقه فعالیت بدنی در روز داشته باشید، خواب زیاد و محدود کردن زمان نمایش روزانه از تلفن، رایانه و تلویزیون. مطالعات نشان داده‌اند که منبع مطمئن یوگا، منبع مطمئن تای چی و گذراندن وقت در فضای باز می‌تواند به آرام کردن ذهن‌های بیش فعال کمک کند و ممکن است به کاهش علائم ADHD کمک کند. مدیتیشن ذهن آگاهی گزینه دیگری است. تحقیقات انجام شده در سال 2015 نشان می‌دهد که مدیتیشن ممکن است باعث بهبود دامنه توجه در افراد مبتلا به ADHD شود. اجتناب از برخی آلرژن‌ها و افزودنی‌های غذایی نیز راه‌های بالقوه‌ای برای کمک به کاهش علائم ADHD هستند.
اختلال ADHD
ADD در مقابل ADHD
ممکن است اصطلاحات «ADD» و «ADHD» را شنیده باشید و فکر کرده باشید که تفاوت بین آنها چیست.
ADDیا اختلال کمبود توجه یک اصطلاح قدیمی‌است. قبلاً برای توصیف افرادی که در توجه کردن مشکل دارند اما بیش فعال نیستند استفاده می‌شد. اکنون به جای ADD از نوعی ADHD که “عمدتاً بی توجه” نامیده می‌شود، استفاده می‌شود.
ADHD نام کلی فعلی این بیماری است. اصطلاح ADHD در ماه می2013 زمانی که APA “راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5)” را منتشر کرد، رسمی‌شد.
ADHD بزرگسالان
با توجه به انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا، بیش از 60 درصد از کودکان مبتلا به ADHD هنوز در بزرگسالی علائم را نشان می‌دهند. برای بسیاری از افراد، علائم بیش فعالی اغلب با افزایش سن کاهش می‌یابد، اما بی توجهی و تکانشگری ممکن است ادامه یابد. گفته می‌شود، درمان مهم است. ADHD درمان نشده در بزرگسالان می‌تواند تأثیر منفی بر بسیاری از جنبه‌های زندگی داشته باشد. علائمی مانند مشکل در مدیریت زمان، فراموشی و بی‌حوصلگی می‌تواند باعث بروز مشکلاتی در محل کار، خانه و انواع روابط شود.
ADHD در کودکان
با توجه به CDC، حدود 8.8 درصد از افراد 3 تا 17 ساله در ایالات متحده به ADHD مبتلا شده اند. این شامل 11.7 درصد از مردان و 5.7 درصد از زنان است. برای کودکان، ADHD به طور کلی با مشکلات در مدرسه همراه است. کودکان مبتلا به ADHD اغلب در یک محیط کلاس درس کنترل شده مشکل دارند. پسران بیش از دو برابر دختران در معرض تشخیص ADHD هستند. ممکن است به این دلیل باشد که پسرها تمایل دارند علائم بارز بیش فعالی را نشان دهند. اگرچه برخی از دختران مبتلا به ADHD ممکن است علائم کلاسیک بیش فعالی را داشته باشند، اما بسیاری از آنها این علائم را ندارند.
در بسیاری از موارد، دختران مبتلا به ADHD ممکن است:
مرتب رویاپردازی کنید، بیش از حد پرحرف باشید تا بیش فعال.
بسیاری از علائم ADHD می‌توانند رفتارهای معمول دوران کودکی باشند، بنابراین تشخیص اینکه چه چیزی با ADHD مرتبط است و چه چیزی نیست، می‌تواند دشوار باشد.
آیا ADHD یک ناتوانی یادگیری است؟
در حالی که ADHD یک اختلال عصبی رشدی است، یک ناتوانی یادگیری در نظر گرفته نمی‌شود. با این حال، علائم ADHD می‌تواند یادگیری را برای شما سخت‌تر کند. همچنین، ممکن است ADHD در برخی از افرادی که دارای ناتوانی‌های یادگیری هستند نیز رخ دهد. برای کمک به کاهش هر گونه تأثیری بر یادگیری کودکان، معلمان می‌توانند دستورالعمل‌های فردی دانش آموز مبتلا به ADHD را ترسیم کنند. این ممکن است شامل دادن زمان اضافی برای تکالیف و تست‌ها یا ایجاد یک سیستم پاداش شخصی باشد.
نوروتایپیک در مقابل نورودیورجنت
نوروتایپیک کسی را توصیف می‌کند که اطلاعات را به روش‌هایی پردازش می‌کند که در فرهنگ خود و در بین همسالان خود معمول است. از سوی دیگر، نورودیورجنت افرادی را توصیف می‌کند که اطلاعات را به روشی متفاوت پردازش می‌کنند. افراد مبتلا به این اختلال گاهی اوقات به عنوان واگرای عصبی شناخته می‌شوند، اما در نهایت این یک تصمیم شخصی است.
شرایط همزیستی
افراد مبتلا به این اختلال گاهی اوقات دارای سایر شرایط سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب هستند. برخی از این شرایط ناشی از چالش‌های زندگی با ADHD است.
اضطراب
افراد مبتلا به ADHD نمی‌توانند به سختی از انجام وظایف روزانه، حفظ روابط و غیره پیروی کنند. این می‌تواند خطر اضطراب را افزایش دهد. بر اساس منبع CDCTrusted، افراد مبتلا به ADHD نیز بیشتر از افراد بدون ADHD دچار اختلال اضطراب می‌شوند.
اختلالات اضطرابی عبارتند از:
اضطراب جدایی، زمانی که از دوری از عزیزان می‌ترسید، اضطراب اجتماعی، که می‌تواند شما را از رفتن به مدرسه یا مکان‌های دیگری که افراد در آن معاشرت می‌کنند، بترساند و اضطراب عمومی، زمانی که از اتفاقات بد میافتد و از آینده می‌ترسید.
افسردگی
اگر شما یا فرزندتان این اختلال را دارید، احتمال ابتلا به افسردگی نیز بیشتر است. در یک مطالعه از سال 2020، حدود 50 درصد از نوجوانان در مقایسه با 35 درصد از آنها که ADHD نداشتند، افسردگی اساسی یا اختلال اضطراب داشتند. تحقیقات دیگر نشان می‌دهد که تا 53.3 درصد از بزرگسالان مبتلا به این اختلال ممکن است افسردگی داشته باشند. اگرچه می‌توان چالش‌هایی در مدیریت بیش از یک بیماری اضافه کرد، اما درمان‌ها برای هر دو بیماری در دسترس هستند. در واقع، درمان‌ها اغلب با هم همپوشانی دارند. گفتار درمانی می‌تواند به درمان هر دو بیماری کمک کند. همچنین، برخی از داروهای ضد افسردگی، مانند بوپروپیون، گاهی اوقات می‌توانند به کاهش علائم این اختلال کمک کنند.
اختلالات سلوک و رفتار
مشکلات رفتاری در بین کودکان مبتلا به این اختلال شایع‌تر از کودکان بدون این مشکل است. این اختلالات زمانی به وجود می‌آیند که فرد احساس نمی‌کند اطرافیان خود را درک می‌کنند. کسی که احساس درک نمی‌کند ممکن است زیاد بحث کند، عصبانیت خود را از دست بدهد یا عمدا دیگران را آزار دهد. اینها ممکن است نشانه‌های اختلال نافرمانی مقابله‌ای باشد.
برخی از افراد متوجه می‌شوند که نمی‌توانند قوانین را زیر پا بگذارند یا رفتاری پرخاشگرانه با دیگران داشته باشند، شاید دعوا کنند، قلدری کنند، یا شاید چیزهایی را که به آنها تعلق ندارد، بردارند. این اختلال سلوک نامیده می‌شود. درمان برای افرادی که با این چالش‌ها روبرو هستند در دسترس است. متخصصان توصیه می‌کنند که درمان را زود شروع کنید و مطمئن شوید که درمان با نیازهای فرد و خانواده‌اش مطابقت دارد.
اختلال یادگیری
برخی از کودکان مبتلا به ADHD دارای یک اختلال یادگیری هستند که می‌تواند انجام وظایف مطالعه آنها را دشوارتر کند. مثال‌ها عبارتند از نارساخوانی، که خواندن را دشوار می‌کند، یا پیش‌خوانی با اعداد یا نوشتن مشکل دارد. این چالش‌ها می‌تواند برای کودک در مدرسه دشوار باشد. آنها همچنین می‌توانند احساس اضطراب و افسردگی را بدتر کنند. کمک گرفتن زودهنگام در تلاش برای به حداقل رساندن تأثیر این چالش‌ها ضروری است.
